Ek – 8

Günahlarımızın bağışlanması veya arzularımızın yerine getirilmesi için Tanrı’dan başka herhangi birinin bizim yararımıza şefaat edebileceğine inanmak, Tanrı’ya ortaklar oluşturmaktır. Bu putperestliktir. Kuran şunu ilan eder, “Tüm şefaat Tanrı’ya aittir” (39:44) ve “Yargı Günü’nde hiçbir şefaat olmayacaktır” (2:254).

   Şefaat efsanesi, milyonlarca insanı puta tapma tuzağına düşürdüğü için Şeytan’ın en etkili hilelerinden biridir. Milyonlarca Hristiyan, İsa’nın kendileri için Tanrı katında şefaat edeceğine inanır ve milyonlarca Müslüman, Muhammed’in kendileri yararına şefaat edeceğine inanır. Sonuç olarak, bu insanlar Muhammed’i ve İsa’yı putlaştırırlar.

   Şefaat konsepti tamamen mantıksızdır. Muhammed’in şefaatine inananlar, örneğin, O’nun Tanrı’dan onları bağışlamasını ve onları Cennete kabul etmesini isteyeceğini iddia ederler. Onlar, Yargı Günü’ndeki Muhammed’i, şefaati için adaylar seçerken hayal ediyorlar. Eğer şefaate inananlara, “Muhammed şefaatini hak edenleri nasıl tanıyacak?” diye sorsanız, size “Ona Tanrı söyleyecek!” derler. Bu konsepte göre, bir kişi Muhammed’e gidecek ve ondan şefaatini talep edecek. Ardından Muhammed Tanrı’ya bu kişinin şefaatini hak edip etmediğini soracak. Tanrı Muhammed’e o kişinin Cennete gitmeyi hak ettiğini bildirecek. Muhammed daha sonra tekrar Tanrı’ya dönecek ve o insanın Cennete gitmeyi hak ettiğini söyleyecek! Küfür ortadadır; şefaate inananlar, Tanrı’yı putları Muhammed’in sekreteri yaparlar. Tanrı yüceltilsin.

   Kuran en isabetli kitap olduğundan, Cennetteki herkesin sevdikleri yararına şefaat edeceğini kabul eder: “Lütfen Tanrım, annemi Cennete kabul et.” Bu şefaat, o kişinin annesinin Cennete gitmeyi hak etmesi durumunda işe yarayacaktır (2:255, 20:109, 21:28). Dolayısıyla, bu şekilde gerçekleşse bile şefaat tamamen yararsızdır.

   Kuran’dan öğreniyoruz ki, Tanrı’nın sevgili kulu İbrahim, babası yararına şefaat edemedi (9:114). Nuh, oğlu yararına şefaat edemedi (11:46). Muhammed, amcası (111:1-3) veya akrabaları (9:80) yararına şefaat edemedi. Herhangi birine, bir peygamberin veya bir azizin bütünüyle yabancı olduğu biri yararına şefaat edeceğini düşündüren nedir?! Bakınız: 2:48, 2:123; 6:51, 6:70, 6:94; 7:53; 10:3; 19:87; 26:100; 30:13; 32:4; 36:23; 39:44; 40:18; 43:86; 53:26 & 74:48. Muhammed’in şefaati 25:30’dadır.